KONAČNI IZVEŠTAJ

Kardiolog odlazi u penziju. Bez posla se oseća izgubljeno. Vraća se u rodno selo da radi kao lekar opšte prakse. To je početak njegovih iskušenja: suočava se sa sirovom stvarnošću koja ga konačno baca na kolena.

IŠTVAN SABO / István Szabó

Ištvan Sabo, ključna figura mađarskog filma, karijeru je započeo zapaženim autorskim filmovima šezdesetih i sedamdesetih, da bi proboj na međunarodnu scenu postigao osamdesetih, upisavši se u istoriju kao prvi mađarski oskarovac. Rođen je 1938. u Budimpešti, gde je studirao na prestižnoj Akademiji pozorišne i filmske umetnosti. Sa 26 godina režirao je prvi dugometražni film, Epoha iluzija (1964), koji mu je doneo nagradu za najbolji debi u Lokarnu. Njegovi prvi filmovi bili su delimično autobiografski: Otac (1966), Ljubavni film (1970) i Ulica vatrogasaca 25 (1973) bavili su se iskustvima njegove generacije i novijom mađarskom istorijom. Sabo 1980. najavljuje drastičan zaokret filmom Samopouzdanje koji mu je doneo “Srebrnog medveda” za režiju u Berlinu. Nakon ovog dela usledila je nova faza Sabove karijere i njegov veliki proboj na svetsku filmsku scenu. Mefisto (1981), zasnovan na romanu Klausa Mana, najpoznatiji je, i po mišljenju mnogih najbolji Sabov film koji mu je doneo nagradu za najbolji scenario u Kanu, kao i Oskara za najbolji strani film. Ovo delo, zajedno sa sledeća dva (Pukovnik Redl, 1985 i Hanusen, 1988) čini svojevrsnu trilogiju i vrhunac Sabove karijere, a označava i početak uspešne saradnje sa austrijskim glumcem Klausom Marijom Brandauerom. Devedesetih čini još jedan zaokret u karijeri i počinje da snima filmove na engleskom jeziku: Sastanak sa Venerom (1991), Sunshine (1999), Na čijoj strani (2001), Kao Julija (2004), Rokonok (2006) i Vrata (2012). FEST-ov “Beogradski pobednik” za izuzetan doprinos filmskoj umetnosti uručen mu je u Beogradu 2018. godine.

Najnoviji film mađarskog veterana Ištvana Saba je smireno promišljanje o starosti.

David Kac, Sinevropa